اختلافات و دعاوی حوزه فوتبال

یکی از پرطرفدارترین و تأثیرگذارترین پدیده‏‌های جامعه امروز، ورزش فوتبال است. در سال‌‏های ابتدایی پدید آمدن فوتبال، این ورزش ساختار و قوانین خاصی نداشت، بلکه خاصیتی تفریح گونه داشت و اوقات فراغت افراد را پر می‏‌نمود. باگذشت زمان این عرصه نیز مانند بسیاری از عرصه‏‌های دیگر دنیای مدرن، روند تکاملی خود را طی کرد و دارای ساختاری مشخص شد؛ به‌نحوی‌که برای تمامی مسائل و دعاوی حوزه فوتبال که ممکن بود این ورزش با آن مواجه شود، قانونی مشخص تعریف گشت.

انسان‏ها که موجودات اجتماعی هستند، در بسیاری از مواقع در سطح آگاهی‏‌ها، استعدادها و انواع ویژگی‌‏های اخلاقی، فرهنگی و خانوادگی متفاوت‏‌اند و از سوی دیگر انگیزه‏‌ها، خواسته‌ها و نیازهای یکسانی ندارند. به همین جهت بروز اختلاف میان آنها حتمی به نظر می‌رسد. یکی از اختلافاتی که در دنیای امروز به نحو قابل‌توجهی در حال افزایش است، اختلافات ورزشی و ازجمله اختلافات ناشی از فوتبال است. 

در طی سالیان متمادی، به دنبال سازمان یافتن و قانونمند شدن ورزش فوتبال، تلاش‌‏های بسیاری انجام شد تا در مورد‏ اختلافات فوتبالی سازوکارهایی تعریف شود. در همین راستا در وهله‌‏ی اول انواع اختلافات فوتبالی طبقه‏‌بندی شدند و پس‌ازآن راه و روش قانونیِ مناسب برای حل آن اختلافات، طراحی و تدوین گردید.

دعاوی حوزه فوتبال به چند دسته تقسیم می‌شوند؟

اختلافات حوزه ورزش و ازجمله اختلافات فوتبالی تنوع بسیار زیادی دارند؛ به‌نحوی‌که طبقه‌‏بندی‏های متفاوتی از آنها می‏توان ارائه کرد. یکی از این طبقه‏‌بندی‏ها، تقسیم اختلافات فوتبالی به دو نوع اختلافات قراردادی و غیر قراردادی است. هر شکایتی که در حوزه فوتبال مطرح می‏شود، به‌نوعی در ذیل یکی از این دو نوع اختلاف، جای می‏گیرد. در ادامه به چند نمونه از مهم‏ترین دعاوی که در ذیل عناوین فوق مطرح می‏گردد، اشاره می‏کنیم.

اختلافات قراردادی حوزه فوتبال:

اساس بسیاری از روابط، قرارداد است. مهم‏ترین قراردادهای مرتبط با فوتبال شامل قرارداد ورزشکاران، مربیان، کادر پزشکی، کارمندان، واسطه‌‏های نقل و انتقالاتی، اماکن ورزشی، مؤسسات بازاریابی و اسپانسرشیپ و نیز قرارداد یک باشگاه با دیگر باشگاه‏‌ها می‏شود. عدم ایفای تعهدات در هر یک ازاین‌گونه قراردادها، می‏تواند مبنای شکایت دریکی از مراجع صالح قرار گیرد. قراردادها شامل تعهدات مالی و غیرمالی می‏شوند. 

مهم‌ترین قسمت در قراردادها که آمار بالای شکایات را به خود اختصاص داده است، تعهدات مالی است. حتماً تاکنون شنیده‌‏اید که بازیکنان یا مربیان دنیای فوتبال به علت تأخیر در پرداخت یا عدم پرداخت مطالبات خود، در یک مرجع فوتبالی طرح شکایت نموده‏‌اند و خواستار صدور حکم علیه باشگاه‏‌های مربوطه شده‏‌اند. برای مثال مربیان یا بازیکنان خارجی شاغل در لیگ ایران همچون برانکو، کال درون، شفر، بودیمیر، بودروف و…  در طی سالیان گذشته از طریق طرح شکایت در مراجع بین‌‏المللی، اقدام به دریافت مطالبات خود (دستمزد و پاداش‏) نموده‏‌اند. چنین شکایاتی در مراجع داخلی و توسط بازیکنان یا مربیان ایرانی نیز مسبوق به سابقه است.

 همچنین دیده‌شده که بسیاری از اماکن ورزشی به‌واسطه عدم انجام تعهدات مالی، از ارائه خدمات به‌طرف دیگر قرارداد سرباز زدند و چه‌بسا اقدام به فسخ قرارداد نموده‏ یا شکایاتی را در مراجع صالح مطرح کرده‌‏اند. همچنین تعداد شکایاتی که ناشی از عدم ایفای تعهدات مالی کارگزار یا اسپانسر است در طی سالیان اخیر رو به افزایش بوده است. باشگاه‏‌های استقلال یا پرسپولیس که بخش عمده هزینه‏‌های جاری خود را از طریق قراردادهای کارگزاری یا اسپانسری مدیریت می‏کنند، بیشترین سهم را در طرح چنین شکایاتی دارند. 

طرح شکایت یک باشگاه از باشگاه‏ دیگر به علت عدم ایفای تعهدات مالی را می‌توان در دعاوی حوزه فوتبال مربوط به پرداخت حق رشد یا نحوه تقسیم آن، یا پرداخت اقساط مربوط به صدور رضایت‌نامه یک بازیکن مشاهده کرد. برای مثال محکومیت باشگاه استقلال به پرداخت مبلغ 500 میلیون ریال حق رشد مهدی قائدی به باشگاه توحید بوشهر یکی از نمونه پرونده‏‌های این حوزه است.

بخش دیگر قراردادها، ناظر به تعهدات غیرمالی است. برای مثال در قرارداد بین بازیکنان و باشگاه‌‏ها تعهدات متقابلی وجود دارد که در صورت عدم ایفای آنها، فضایی برای اختلاف و طرح دعوی ایجاد خواهد شد. عموماً باشگاه‏‌ها در قراردادهای خود با بازیکنان متعهد می‏شوند که در کنار پرداخت دستمزد و پاداش‌‏ها (که این بخش در ذیل تعهدات مالی قرار می‏گیرد)، شرایط مناسب تمرینی و حضور در مسابقات را فراهم آورند، اقدامات لازم را برای ورود نام بازیکن در لیست تیم، ثبت‌نام بازیکن در سازمان لیگ انجام دهند.  همچنین باشگاه‏‌ها در قرارداد با بازیکنان خارجی متعهد می‏شوند که در سریع‏ترین زمان ممکن مجوز کار آنها را از سازمان‏‌های مربوطه دریافت کنند تا مشکلی در خصوص اقامت بازیکنان خارجی در کشور مربوطه ایجاد نشود.

لذا اگر بازیکنی به هر علتی همچون محروم بودن یک باشگاه از پنجره نقل و انتقالاتی و… در بازه زمانی مشخصِ فصل نقل و انتقالات، درون سازمان لیگ ثبت‏نام نشود و در لیست تیم قرار نگیرد و به دنبال آن بازیکن بدون تیم باقی بماند، این حق را دارد تا ضمن فسخ قرارداد خود، از باشگاه مربوطه شکایت کند و اقدام به دریافت غرامت نماید.

در طرف دیگر، بازیکنان نیز تعهداتی نسبت به باشگاه خود دارند که نقض این تعهدات، منشأ اختلاف و شروع دعاوی حوزه فوتبال خواهد شد. برای مثال بازیکنان متعهد می‏شوند که در تمرین و مسابقات حضور داشته باشند و غیبت غیرموجه نکنند، از دستورات باشگاه تبعیت کنند مثلاً تاکتیک‏ها و برنامه‏‌های تیمی را مطابق خواست سرمربی اجرا کنند، در برابر باشگاه احترام را رعایت کنند و حسن رفتار داشته باشند، اگر در ضمن قرارداد تعهداتی در نظر گرفته‌شده است به آن عمل کنند؛ برای مثال در برنامه‏‌های اسپانسر مدنظر باشگاه شرکت کنند، در صورت منع باشگاه، از انعقاد قرارداد با  اسپانسر شخصی، خودداری کنند و… چنانچه این تعهدات توسط بازیکن رعایت نشود، برای باشگاه، حقوقی همچون حق فسخ یا تعیین جریمه انضباطی ایجاد می‏شود. در صورت اختلاف‌نظر میان باشگاه‏‌ها و یا بازیکن در مورد این‌که آیا هر یک از این تعهدات به‌درستی رعایت شدند یا آن‌که نقض گشتند، مراجع مشخصی، صالح به رسیدگی خواهند بود. 

پرتکرارترین موضوع مورد اختلاف در حوزه قراردادها، مقوله فسخ‏ قرارداد است. به‌محض آن‌که یکی از طرفین قرارداد به هر دلیلی قرارداد خود را فسخ نماید و به آن خاتمه دهد، طرف دیگر قرارداد در نهادهای صالح طرح شکایت می‏کند تا در مورد موجه بودن یا غیرموجه بودن آن فسخ، حکم صادر گردد. فسخ قرارداد هم به علت نقض علت تعهدات مالی و هم به علت نقض تعهدات غیرمالی، امکان‏پذیر است.

اختلافات غیر قراردادی حوزه فوتبال:

برخی اختلافات لزوماً تحت تأثیر قراردادهای مابین اشخاص حقیقی یا حقوقی مرتبط با فوتبال نیستند؛ بلکه ناشی از نقض قوانین فوتبالی همچون اساسنامه، مقررات، آیین‏نامه‏‌‏ها و دستورالعمل‌های فدراسیون، کنفدراسیون فوتبال آسیا، فیفا و زیرمجموعه‌های آن، انجام اعمال خلاف روح ورزش و فوتبال یا انجام اعمالی است که به تمامیت و اعتبار فوتبال لطمه وارد می‏کنند. تنوع مصادیق در این بخش از اختلافات بسیار زیاد است و به‌تناسب آن مراجع رسیدگی‌کننده و راه‌های حل این اختلافات نیز متفاوت می‏شود. در ادامه به نمونه‌هایی از این نوع اختلافات اشاره خوانده شد.

یکی از مهم‏ترین دعاوی و اختلافاتی که در این بخش مطرح می‏شود، خشونت و خطاهای خشن در حین بازی و یا خارج از زمان جریان بازی است. فوتبال یکی از پرطرفدارترین و پربیننده‌ترین و پرحاشیه ‏ترین ورزش‌هاست. باید به این نکته توجه کرد که این ورزش به همان میزان که موجب نشاط جامعه و همچنین سلامت روحی و بدنی ورزشکاران می‏شود، محل بروز انواع خطرها و برخوردهاست؛ به‌نحوی‌که در طول تاریخ شاهد برخوردهایی بودیم که منجر به ضرب‌وجرح، نقص عضو و یا حتی مرگ یک ورزشکار شده است.

خشونت‌ورزشی عبارت است از رفتاری که برخلاف قواعد، مقررات و ذات ورزش باشد و باعث ایجاد آسیب گردد. بااین‌وجود نمی‏توان همه رفتارهای خشن را از یک نوع دانست. برخی رفتارها باوجود خشن بودن، در ورزش مجاز محسوب می‏شوند. به‌این‌ترتیب می‏بایست میان انواع رفتارهای خشونت‏آمیزِ فوتبالیست‏ها قائل به تفکیک شد. عموماً رفتارهای خشن را می‏توان به سه نوع خشونت برخوردهای فیزیکی خشن، خشونت مرزی یا بینابین و خشونت مجرمانه تقسیم نمود:

1. برخورد فیزیکی خشن در اینجا همان رفتار جسورانه و بی‏باکانه است. امروزه یکی از فاکتورهای جذابیت‏ فوتبال همین نوع رفتارها و به‌اصطلاح بازی درگیرانه است. درواقع این رفتارها مجموعه‏ای از برخوردهای پرقدرت، شدید و مجاز (در چارچوب مقررات فوتبال) هستند که بدون نیت آزار یا آسیب رساندن به دیگری انجام می‏شوند. این رفتارها نه جرم هستند و نه حتی در مقررات انضباطی فدراسیون‏های فوتبال، برای آنها تنبیهی در نظر گرفته می‏شود. ممکن است گاهی داور در طول مسابقه با مشاهده چنین رفتاری به یک تذکر ساده بسنده نماید. برای مثال در حالتی که بازیکنان در یک نبرد هوایی برای دفع توپ، اصطلاحاً سربه‌سر می‏شوند می‌توان این نوع برخوردها را دید.
2. خشونت مرزی و بینابین نیز به گواه بسیاری از کارشناسان به‌عنوان جزئی از ذات فوتبال در نظر گرفته می‏شود. تکل‏هایی که بازیکن برای تصاحب توپ انجام می‏دهد و در ادامه آن به بازیکن حریف برخورد می‏کند، پریدن روی حریف، بالا آوردن بیش‌ازحد پا برای تصاحب توپ و… همگی از این نوع خشونت هستند. مطابق آیین‏نامه‏‌های انضباطی اگر داور در چنین صحنه‏‌هایی بی‏احتیاطی یا استفاده بیش‌ازحد از نیرو را تشخیص دهد، یک خطای فنی اعلام می‏کند و یا نهایتاً به بازیکن خاطی کارت قرمز می‏دهد.
3. نوع سوم رفتارهای خشونت‌آمیز که می‏تواند منشأ اختلافات قرار گیرد و محل بحث ماست، خشونت مجرمانه است که عبارت است از مجموعه‏ای از نابهنجاری‎های رفتاری، انحرافات و کج‌روی‌های اخلاقی که در آن به قوانین رسمی ورزشی یا هنجارهای پذیرفته‌شده ورزشکاران تجاوز می‏شود. تکل بسیار خشن، لگدزدن، پشت پا زدن عمدی، ضربه با آرنج که عمدی و آشکار باشد، همگی از این نوع هستند. رفتارهای خشونت‌آمیز در این نوع یا آنی هستند یا غیر آلی و محض. در حالت اول، فرد در حین بازی به علت حساسیت بالا، عملکرد فردی یا تیمی ناموفق، رفتار طرف مقابل و… اقدام به چنین خطاهایی می‏کند و اصولاً بلافاصله ابراز پشیمانی می‏کند، در چنین حالاتی معمولاً تا زمانی که رفتار فرد به قتل، نقص عضو، یا دیگر جراحات سنگین منجر نشود، دعوا در همان مراجع فوتبالی پیگیری می‏شود و در مراجع عمومی دادگستری مطرح نمی‏شود. نتیجه چنین برخوردهایی علاوه بر کارت قرمز در طول بازی، مجموعه‏ای از محرومیت‏‌ها و جریمه‏‌های مالی است.

رفتارهای خشن محض، آنی نیستند بلکه بعد از سوتِ توقف یا پایان بازی نیز ادامه خواهند یافت. در اینجا نه‌تنها قوانین فوتبال نقض می‏شوند؛ بلکه حتی هنجارهای غیر فوتبالی جامعه نیز مورد خدشه قرار می‏گیرند، در چنین حالتی می‏توان به خاطر چنین رفتار خشونت ‏آمیزی هم در مراجع عمومی و هم در مراجع فوتبالی طرح شکایت کرد و خاطی را با مجازات و جریمه‌‏های گوناگون مواجه نمود. نمونه‏‏ای از این درگیری فیزیکی را می‏توان در شهرآورد نود و پنجم میان استقلال و پرسپولیس مشاهده کرد که خاطیان، جریمه و محروم شدند.

موضوع بخش دیگری از دعاوی حوزه فوتبال، شکایت ناشی از مسئولیت مدنی است. ورزش از حادثه تفکیک‌ناپذیر است و در صورت وقوع حادثه، امکان ایراد خسارت توسط تمامی اشخاص موضوع حقوق ورزش وجود دارد. همین امر موجب طرح انواع دعاوی مسئولیت مدنی علیه عاملان ورود ضرر و زیان، می‏گردد. باید تأکید کرد که ورزش به‌ویژه ورزش حرفه‏ای، یک تفریح صرف نیست؛ بلکه در هنگام وقوع حادثه، درصورتی‌که ارکان مسئولیت (ورود ضرر، ارتکاب فعل زیان‌بار، رابطه سببیت بین فعل مرتکب و ضرری که ایجاد شده است) فراهم باشد، مسئولیت مدنی ایجاد می‏گردد و فرد ملزم به جبران خسارت می‏شود.

عموماً در رشته‌‏های گوناگون ورزشی، با دو قانون کلی مواجه هستیم. قانون اول منحصر به ذات آن ورزش است و در مورد قواعد و ضوابط بازی توضیح می‏دهد. این قوانین توسط بالاترین سازمان‏های بین‏المللی مربوط به آن ورزش تدوین می‏گردند.

قانون دوم ناظر به تأمین ایمنی اشخاص موضوع آن ورزش (خصوصاً ورزشکاران) در هنگام مسابقه ورزشی است. در عالم حقوق ورزشی و مسئولیت مدنی، قانون دوم بیشتر مدنظر است. لازم به ذکر است برای ایجاد مسئولیت، ابتدا باید وظایف هر شخص تعریف شود که در صورت قصور و تقصیر در انجام وظایف، مسئولیت ایجاد گردد. همچنین باید توجه نمود که مسئولیت مدنی در ورزش، محدود به رابطه ورزشکاران باهم و خسارتی که هنگام مسابقه و مبارزه به بار می‏آورند، نیست؛ بلکه بخش عمده آن ناشی از رابطه ورزشکاران با مربیان یا ناشی از عملکرد سهل‏انگارانه افراد شاغل در سازمان‏ها و مجموعه‏‌های ورزشی است. برای مثال اگر یک مربی حرفه‌‏ای که بر اساس وظایف شغلی خود باید برنامه‌‏های تمرینی مناسب به شاگردانش ارائه دهد، سهل‌انگاری کند و در اثر ارائه تمرینات غیرحرفه‌ای، موجب مصدومیت بد و طولانی‌مدت شاگرد خود شود، مسئول است و در صورت طرح شکایت از سوی زیان‌دیده، محکوم‌به جبران خسارت می‏گردد.

یا در جای دیگر اگر مسئولین یک مجموعه ورزشی، جایگاه تماشاگران را به نحو استاندارد نسازند و در حین مسابقه حادثه‏‌ای ایجاد گردد مثلاً یک تماشاگر به خاطر جایگاه غیراصولی، سقوط کند و آسیب ببیند، مدیران آن مجموعه ورزشی مسئول خواهند بود و باید جبران خسارت کنند. فوت کودک شش‌ساله (عماد صفی یاری) در اثر برق‏گرفتگی (برخورد با داربست‏‌های استادیوم آزادی) در بازی پرسپولیس و صنعت نفت  در سال 1398 نمونه‌ای از همان سهل‏انگاری در انجام وظایف است. به دنبال این اتفاق، شرکت پیمانکاری که مسئولیت بازسازی محوطه استادیوم آزادی را بر عهده داشت، مسئول شناخته شد.

نمونه‏ دیگری از قصور را می‏توان در سهل‌انگاری مسئولان برگزاری مسابقه فینال جام حذفی سال 1397 مشاهده کرد که موجب نابینا شدن یک هوادار استقلال (اسماعیل بهداروند) شد. به علت عدم ایجاد فاصله مناسب میان جایگاه طرفداران دو تیم، یک شیء از طرف جایگاه تماشاگران تیم رقیب پرتاب شد و موجب آسیب چشم این هوادار گشت. قصورِ مسئولان برگزاری مسابقات، توسط این هوادار، مورد شکایت قرار گرفت.

یکی دیگر رفتارهای مورد شکایت در این بخش، جعل یا استفاده از سند مجعول است. اگر بازیکن، باشگاه یا هر شخص و نهاد فوتبالی برای بهره‏مندی از مجموعه‏ای از امتیازات یا برای معافیت از یک سری الزامات، اقدام به جعل سند و مدرک نماید و یا به‌نوعی از سند مجعول استفاده کند، علاوه بر آن‌که مطابق قانون مجازات اسلامی، در محاکم کیفری محاکمه خواهد شد، به‌واسطه ارتباط با فوتبال، در نهادهای قضایی فوتبالی نیز مورد بازخواست و محاکمه قرار خواهد گرفت. نمونه‏‌های زیادی از این نوع شکایات در دنیای فوتبال وجود دارد. شاید آخرین نمونه آن را بتوان در پرونده بازیکن گابنی باشگاه گل گهر سیرجان مشاهده کرد که با شکایت سه باشگاه لیگ برتری، نهاد قضایی صالح در  فدراسیون فوتبال (بر اساس نظر پلیس فتا که استفاده از ایمیل جعلی را توسط باشگاه گل گهر اثبات کرد) این باشگاه را با محرومیت‏هایی مواجه ساخت.

از طرف دیگر رفتارهایی همچون توهین، افترا، نشر اکاذیب نیز موضوع شکایات بسیاری در دنیای فوتبال قرار می‏گیرند. هر آن‌کسی که در داخل زمین یا خارج از زمین مسابقه به هر روشی، رفتاری کند که مصداق بارز توهین، هتک حرمت، افترا و نشر اکاذیب باشد، به دنبال شکایت بزه دیده، مورد بازخواست و محرومیت قرار می‏گیرد. این محرومیت، جدای از مجازاتی است که به دنبال شکایت شاکی، محاکم عمومی دادگستری، برای خاطی در نظر می‏گیرند.

نهادهای بین‌‏المللی فوتبالی حساسیت‌‏های بسیاری نسبت به توهین‏‌های نژادپرستانه دارند؛ به‌نحوی‌که حتی اگر شخص قصد توهین نژادپرستانه نداشته باشد اما از رفتار وی چنین توهینی برداشت شود، محرومیت‏های انضباطی را اعمال می‏کنند و اگر بزه دیده توهین شکایت کند، بلافاصله به شکایت او ترتیب اثر می‏دهند. نمونه‏ای از محکومیت شخص به‌واسطه توهین‏ نژادپرستانه را می‏توان در محرومیت شش‌ماهه عیسی آل کثیر مشاهده نمود. شادی پس از گل این بازیکن در مسابقات لیگ قهرمانان آسیا، از طرف کنفدراسیون فوتبال آسیا، مصداق توهین نژادپرستانه در نظر گرفته شد و برای این بازیکن محرومیت انضباطی تعیین گردید.

تبانی نیز از دیگر مواردی است که موضوع بسیاری از شکایات و اختلافات فوتبالی قرار می‏گیرد. تبانی درواقع شامل تمامی اقدامات عمدی است که به‌منظور دست‌کاری درنتیجه بازی انجام می‏شود. این اقدامات از پیش طراحی می‏گردند و به‌طور مخفی انجام می‏شوند. این اقدامات می‏تواند از طریق توافق دو بازیکن، بازیکن و مربی، دو باشگاه، بازیکن و واسطه، بازیکن و باشگاه و… انجام شود. طرح چنین شکایتی و اثبات آن در محاکم صالح، مجازات و محرومیت‏هایی را برای دست‌اندرکاران تبانی به دنبال خواهد داشت.

رفتار دیگری که ارتباط تنگاتنگی با تبانی دارد و گاهی به‌صورت توأمان با آن رخ می‏دهد، شرط‌بندی است. گسترش فعالیت سایت‏‌های شرط‌بندی و عدم وجود نظارت‏‌های قانونی بر آنها‏ موجب شده است که بسیاری از فعالان و اعضای جامعه فوتبال، به این عرصه وارد شوند و از طریق شرط‌بندی، نتایج موردنظر خود را از مسابقات رقم می‌زنند و به‌این‌ترتیب سودهای کلان و هنگفتی به دست آوردند. در صورت طرح شکایت تبانی و اثبات آن، محرومیت‏های سنگینی در انتظار خاطیان خواهد بود. نمونه‏‌هایی از محکومیت به علت تخلفات تبانی و شرط‌بندی را می‏توان در رأی مربوط به لیگ دسته دوم و مسابقات مربوط به تیم‏های سردار بوکان، شهید قندی یزد، شاهین بندر عامری، شهرداری ماهشهر و پاس همدان دید. نهاد قضایی مربوطه در فدراسیون فوتبال ایران، به علت تبانی و شرط‌بندی، باشگاه‏‌های فوق و تعدادی از بازیکنان و مسئولان آنها را، محکوم و محروم نمود.

هر یک از اشخاصی که در فدراسیون‏ها یا هیئت‌های زیرمجموعه آن نقشی دارند یا به‌نوعی با چنین نهادهایی در ارتباط هستند، حق ندارند که از موقعیت خود سوءاستفاده نمایند و پیشنهاد دریافت رشوه را مطرح نمایند یا پیشنهاد رشوه‌ای که به آنها داده می‏شود را بپذیرند. هرگونه سوءاستفاده از موقعیت، ممنوع است. اگر شکایتی با این موضوع مطرح و اثبات گردد، خاطیان، علاوه بر مجازاتی مقرر در محاکم عمومی، ملزم هستند که مجازاتی انضباطی فدراسیون فوتبال را نیز متحمل شوند. یکی نمونه‏ رأی‌های مربوط به سوءاستفاده از موقعیت در دعاوی حوزه فوتبال، پرونده دستگیری و محکومیت 7 عضو فیفا به اتهام سوءاستفاده مالی و دریافت رشوه (100 میلیون دلاری) در سال 2015 است.

دیگر رفتاری که در ضدیت با اصل رقابت جوانمردانه قرار می‏گیرد و به‌سلامت مسابقات آسیب می‏زند، بحث دوپینگ است. دوپینگ درواقع مصرف یک ماده ممنوعه یا استفاده از یک روش ممنوعه توسط یک شخص سالم است که باهدف افزایش کارایی و عملکرد ورزشی صورت می‏پذیرد. چنانچه اشخاص حقوقی و حقیقی ادعا کنند که بازیکنی دوپینگ کرده است و این ادعا توسط ستاد ملی مبارزه با دوپینگ (نادو)، اثبات شود، محرومیت‏‌های سنگینی در انتظار بازیکن خواهد بود. یکی از نمونه رأی‌های محرومیت بازیکن به علت دوپینگ را می‏توان در پرونده مربوط به حبیب گردانی مشاهده کرد که به علت مصرف ماده ممنوعه متنولون به مدت چهار سال (از 26 بهمن سال 1395 تا 25 بهمن سال 1399) محروم شد.

طرح هر یک از دعاوی پیش‏گفته در مراجع صالح، یا دفاع از خود در برابر چنان اتهاماتی، دارای پیچیدگی‌‏ها و ظرافت‏‌های خاص حقوقی و قانونی است و تنها کسانی که مسلط به حوزه حقوق ورزشی به‌ویژه حقوق فوتبال باشند، امکان موفقیت در پرونده‏‌های دعاوی حوزه فوتبال را دارند. موسسه حقوقی دادیستا باافتخار اعلام می‏کند که با به‌کارگیری نیروهای متخصص، مجرب و آشنا به حوزه حقوق فوتبال، تمامی مشاوره‌‏های دعاوی فوتبالی را به مخاطبین گرامی علی‏‌الخصوص بازیکنان، باشگاه‌‏ها، مربیان، واسطه‏‌های نقل و انتقالاتی و هر آن‌کسی که در حوزه فوتبال فعالیت و عضویت دارد، ارائه می‏نماید.